"Halo? To znowu KRUK. Dzień dobry, przypominamy, że nic z tego nie będzie."

Wyobraź sobie, że dzwoni do Ciebie ktoś, kogo kompletnie nie znasz, ale on zna Ciebie. Ma Twoje imię, nazwisko, PESEL, ulubioną pizzę i wie, o której godzinie wracasz z pracy. Nie, to nie jest Twój stalker. To windykator. I nie byle jaki – KRUK, Ultimo, ewentualnie jakiś „Złoty Fenix z odzysku”. Taki typ, co ma w Excelu misję życiową: odzyskać złotówkę, nie licząc kosztów połączeń i zużycia energii psychicznej.

Strategia rodem z podręcznika „Jak wkurzyć człowieka w 3 sekundy”

Dzwonią. Codziennie. Sto razy. W weekend. O świcie. W nocy. W Boże Narodzenie. W Dzień Kota. W dzień Twojego rozwodu. Nie odpuszczą, bo ich magiczne algorytmy mówią, że jak zadzwonią 127. raz, to Ty się przełamiesz, wyciągniesz kartę kredytową i powiesz: „No dobra, KRUK, masz mnie, weź moje pieniądze, bo już nie mogę jeść obiadu bez słuchania sygnału oczekiwania na połączenie z windykacją”.

Ale skąd ta wiara, że nękanie telefoniczne to skuteczna metoda windykacyjna? Czy oni tam w call center mają tablice motywacyjne z cytatami typu:

„Nie udało się za pierwszym razem? Zadzwoń 99 razy więcej!”

„Każdy dłużnik to tylko nieodebrany telefon od przelewu!”

„Nie odbierają? To znak, że prawie są gotowi zapłacić!”

Szantaż emocjonalny i inne bajery

Windykatorzy to też mistrzowie manipulacji. Potrafią w jednej rozmowie przejść z tonu „dobry wujek” do „pan z urzędu egzekucyjnego z piekła rodem”. Najpierw mówią:

– Panie Krzysztofie, rozumiemy, że trudna sytuacja, może rozłożymy na raty?

A po chwili:

– Jeśli nie zapłaci pan dzisiaj, jutro pies będzie musiał sprzedać swoją budę na Allegro. I pamiętaj pan – mamy twoją babcię w systemie jako kontakt awaryjny.

Tyle że... to nie działa. Bo kto nie ma świadomości, że coś tam kiedyś było niezapłacone? Tylko że życie to nie Excel. I w przeciwieństwie do Excela – nie zawsze da się „wykonać płatność” zanim się ogarnie co na obiad.

Windykacja XXI wieku – czyli jak robić hałas bez efektu

Firmy windykacyjne zapomniały jednej rzeczy: dług to nie przestępstwo, a człowiek to nie liczba w systemie. I jeśli ktoś faktycznie nie ma z czego zapłacić, to 500 telefonów dziennie nie zamieni jego portfela w bankomat. Wręcz przeciwnie – co bardziej zdeterminowani dłużnicy uczą się blokować numery z prędkością światła, rozpoznają prefiksy jak agenci FBI i zaczynają się bawić w sport ekstremalny zwany „ile razy uda mi się uniknąć KRUKA w tygodniu”.

Telefoniczny maraton – wyścig o rekord natarczywości

Wyobraź sobie, że Twoje życie zmienia się w jeden wielki konkurs pt. „Kto pierwszy oddzwoni do dłużnika”. Kruki, Ultima i reszta zgranej bandy dzwonią non-stop – bez przerwy, bez litości. Kiedy myślisz, że już możesz odpocząć, zaraz na ekranie telefonu pojawia się:

„Kruk 452, połączenie przychodzące”

„Ultimo 007, połączenie przychodzące”

A Ty zaczynasz podejrzewać, że mają tam jakiś sztab ludzi, którzy na zmianę wstają o 3 w nocy, żeby tylko zadzwonić i powiedzieć: „Wiesz, my się nie poddajemy. Możemy dzwonić 24/7, aż się zmiękniesz.”

Liczba połączeń jako nowy wskaźnik skuteczności

Gdzieś tam w firmowych raportach KRUKA i Ultimo pojawia się magiczny wskaźnik:

„Liczba połączeń na dłużnika”

Zamiast mierzyć, ile kasy faktycznie odzyskali, mierzą… ile razy zdążyli zbudzić kogoś z marzeń o lepszym życiu. Bo przecież im więcej telefonów, tym większa szansa, że ktoś w końcu odpowie – prawda? No to dzwonią. Do skutku. Do bólu. Do nienawiści.

Kiedy dług staje się grą w kotka i myszkę

Dłużnik? Nie, teraz to przeciwnik w niekończącej się grze. Dzwonią do niego, a on:

Zmienia numery telefonu szybciej niż zmienia skarpetki.
Ustawia na telefonie tryb „Nie przeszkadzać”.
Kupił dodatkową aplikację do automatycznego odrzucania połączeń.

Wszyscy są zmęczeni. Windykatorzy dzwonią, dłużnicy unikają. Efekt? Żadna ze stron nie odzyskuje ani spokoju, ani pieniędzy.

Sztuka wykręcania numerów, czyli gdzie się podziała empatia?

Jak to się stało, że branża windykacyjna zapomniała, że po drugiej stronie jest człowiek, a nie tylko „konto do wyczyszczenia”? Że czasem ktoś ma sytuację życiową, z którą nie da się pogodzić, ale nękanie telefonami zamiast pomóc, jeszcze pogłębia frustrację?

Windykatorzy zamiast doradzić, pomagają tylko w rozwijaniu u dłużników fantastycznej umiejętności:

„Jak nie odebrać i nie dać się złapać na słówka”.
„Jak ignorować nawet najbardziej wymyślne numery”.
„Jak zmienić numer telefonu bez śladu”.

Bonus: Najzabawniejsze teksty windykatorów, które słyszał świat

„Panie, to tylko kilka rat do spłaty, naprawdę nic wielkiego!”
„Jeśli pan nie zapłaci, my… to znaczy pański dług… to naprawdę się rozrośnie!”
„Nie odebrał pan? To proszę się nie dziwić, że listonosz dzisiaj zły.”

A najlepsze jest to, że oni naprawdę wierzą, że są aniołami zbawienia finansów i że ich 120 telefonów dziennie to akt miłosierdzia.

Zakończenie – nadzieja umiera ostatnia

Może jednak kiedyś windykatorzy zrozumieją, że czasem warto podać rękę, zamiast dzwonić do skutku. Że skuteczność to nie liczba telefonów, a prawdziwe porozumienie.

Na razie jednak, jeśli usłyszysz „Halo, tu KRUK!”, wiedz, że za tym głosem stoi armia ludzi z nakazem: dzwonić, aż dłużnik zacznie prosić o litość albo zmieni numer.

Telefoniczne zombie – nie śpią, nie jedzą, tylko dzwonią

Wyobraź sobie windykatora, który zamiast kawy na śniadanie ma 3 godziny maratonu telefonicznego. Jego życie to seria:

Podnieś słuchawkę – wykręć numer – powtarzaj.

Już dawno przestali pytać „Jak się masz?”. Teraz pytają tylko: „Kiedy zapłacisz?”. I powtarzają to 100 razy na dobę, jak mantra. Ale zamiast budzić współczucie – budzą u dłużnika refleks obronny godny ninja.

Jak zdobyć tytuł mistrza ignorowania?

Windykatorzy dzwonią, dzwonią i jeszcze raz dzwonią, ale co na to dłużnicy? Część z nich to już eksperci w sztuce:

Wyłącz telefon na godzinę, to jak teleportacja do innego świata.
Blokuj numery, które zaczynają się na „+48 22…” – standardowy zestaw KRUKowego arsenału.
Udawaj, że to nie Twój numer.

Niektóre metody są tak skuteczne, że dłużnicy śmieją się w głos, słysząc po raz setny „Halo, tu Ultimo”.

Szaleństwo „sto telefonów dziennie” – czy to jest naprawdę skuteczne?

Pytanie za milion złotych: czy ktoś z tych „mistrzów dzwonienia” kiedykolwiek zatrzymał się, żeby zapytać:

Czy może lepiej pomóc rozłożyć ten dług na raty?
Czy może warto wziąć pod uwagę, że dłużnik naprawdę nie ma z czego oddać?

Nieee, nie! Lepiej dzwonić, nękać, strach napędzać i wmawiać sobie, że „im więcej połączeń, tym więcej odzyskamy”. Tymczasem kończy się to na tym, że dłużnik:

Zaczyna ignorować nawet własną rodzinę, bo nie chce odbierać telefonu.
Zastanawia się, czy nie zmienić tożsamości.

Windykator – superbohater czy koszmar?

Gdyby windykatorzy mieli peleryny, byłyby one raczej w kolorze czerwonym od złości dłużnika, a ich supermocą byłoby nieustające nękanie telefoniczne. Bez przerwy. Bez litości. Bez końca.

Mówią, że każdy bohater ma swoje motto. Ich brzmi:

„Nigdy się nie poddawaj. Dzwonić, dzwonić i jeszcze raz dzwonić!”

A co jeśli to nie dług jest problemem, tylko ich własna obsesja na punkcie telefonu?

Kilka „perłowych” cytatów z rozmów windykacyjnych

„Proszę o kontakt, bo nie chce pan, żebyśmy przyszli do pana drzwi, prawda?”
„To już nie jest zabawa, panie Janie.”
„Za 5 dni może pan zapomnieć o swoich meblach.”
„Rozumiemy, że życie nie jest łatwe, ale my też mamy dzieci.”

Kto by pomyślał, że windykacja to takie teatr jednego aktora, gdzie widownia to tylko dłużnik na linii.

Epilog – może kiedyś przestaną dzwonić?

Na razie jednak dzwonią, bo mają to wyryte w kontrakcie, strategii i Excelu. Że nawet jeśli odzyskają tylko 1% kwoty, to reszta to statystyka. Ale hej – dzwonić 100 razy dziennie to jest sztuka! Sztuka irytacji, którą każdy dłużnik zna aż za dobrze.

Windykacja KRUK i inni w pigułce.